Arrebaté gotas a la luna,
quise iluminar
tu rostro de niño
tiritando ,
acurrucado bajo un puente.
Quise que el reflejo
en tu semblante inocente
denuncie la cruel realidad.
Si no pediste nacer ,
ni crecer lejos de los juegos,
ni cerca del hambre y el frío,
ni en el abandono ,
lastimando con sus aguijones
a tu alma de niño.
Cuantos por qué
serán tu único abrigo,
cuánto desdén,
congelará tu despertar,
cuántos cuentos
te robaron,
cuánta ilusión te arrebataron…
Gracias Stella por tu comentario en la página del amigo Gustavo.
ResponderEliminarLindo y profunfo tu poema, sobre todo cuando nos toca la imagen de la infancia.
Un abrazo
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
ResponderEliminarmancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha
mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha mancha